In ‘Vief vertèlt …’ liet Vief uuch gere kinnes make mèt Fiena. Fiena is ’n ech Mestreechs meidske, ze umermp ’t leve en netuurlek ouch de Vastelaovend. Häöre maan vint häör mer ’nen dröktemeker … Zouw heer toch Vastelaovend mèt häör goon viere?
Väöl plezeer mèt Fiena!

Leefs, Vivianne Rijnders.

Fiena wèlt viere!

“Loer ’ns hei Zjaak!” reup Fiena es ze mèt häöre jas nog aon de kamer binne störmp. “Loer ’ns wat iech höb!” Ze friemelt ’t ellestikske vaan ’n rol aof. “De Vastelaovendsposter, sjiek is ’r weer hè!” “Godsgeleutege,” kuimp Zjaak, “Biste noe nog neet te aajd veur dee flawweköl?” “Flawweköl, welke flawweköl?” vreug Fiena  veroontwierdeg. “Jeh, dee Vastelaovend,” zeet Zjaak. “De Keersboum is koelek de deur oet en diech begins euver Vastelaovend, prinse, pekskes, de vors vaan de Keemeleers, iech weur hartsikke gek devaan. Doeg noe ’ns rösteg en pak diech e strikwerkske!” “Iech kin gaaroets neet strikke! En iech zal diech ’ns get vertèlle: iech gaon noe de Vastelaovendskis oethole. En die blijf tot en mèt Asselegoonsdag midde in de kamer stoon! Want veur Vastelaovend bin iech neet te aajd, dao is niemes te aajd veur!”

En dao kump Fiena. Ze sleip de groete kis de kamer in en zèt ze pontificaal veur de baank boe Zjaak zit. Lankzaam maak ze ’m ope. “Zjaak, loer! Hei zien die roed-geel-greun trieko’s vaan wie v’r joonk waore! Later höbbe de kinder ze nog gedrage, wètste nog?” “Laot miech m’n gezèt leze,” moppert Zjaak. Meh Fiena geit oonversteurbaar door. “En kiek hei, och Zjaak, de Eskimo-pakke, dao lepe v’r mèt in de cortège dat jaor tot ’t zoe vroor! En aoh, mie blauw boontjeske, toen waor iech tien kilo liechter!” “Boe is deen tied nao touw, wiesdiech nog tien kilo liechter waors?” moompelt Zjaak. “Watbleef?” kwaak Fiena, “Nein diech bis ’ne slaanke Adonis. Zuug dao get zitte. Mie boek es get aanders.”

Zjaak loert euver z’n gezèt nao Fiena. “Jao meh serieus. Boe is deen tied nao touw? Mestreech is Mestreech toch neet mie. Es iech op ’t Vriethof e sjoesjke bestèl, krijg iech e glaas jus d’orange. En wie weet iech noe wat bitterballe in ’t Eengels zien? Iech veul miech soms ’ne vreemde in m’n eige stad. Mèt Vastelaovend beer oet ’ne plastic beker. Kare boeste ’n gehuurbesjaodeging vaan oplöps. En sambabands in plaots vaan zate hermeniekes.” Heer klink gans dreuveg.

“Och Zjaak toch,” zeet Fiena oonderwijl ze z’ch in ’t boontjeske vringk. “Dao zien ech nog väöl zate hermeniekes. En ’t geit toch um de Mestreechter Geis, dee verdwijnt noets!” Ze zèt z’ch neve Zjaak. “Veul ’ns aon dat jeske en ruuk ’ns draon.” Veurziechteg käört Zjaak ’t boont. Daan loert h’r häör aon. “Iech rappeleer ’t miech weer,” zeet heer verpópzak. “Iech rappeleer miech weer wie ’t toen waor. Wieste gesjmink waors, en tot ’t jeske diech nog fetsojndelek pasde.” Fiena mep nao ’m. “Pas op diech!” Zjaak duit z’n neus in ’t jeske. “Iech ruuk Vastelaovend. E bitteke beer, e bitteke rouk, e bitteke friet.” Fiena springk op. “Zuuste noe wel? Allein al denao loere, eve veule en ruke gief diech al dat spraankelend geveul. Dat geveul tot get in de loch hingk. Tot dao get zit aon te koume. Confetti in ’t blood. Neet mie gewoen kinne loupe meh dat huppelke mote make, dat pirouètsje drejje. De zörg en ’t leid eve vergete en de vräög umerme. Die jaore kaome neet mie trök en d’n tied dee haolt us in, daodoor vergitste soms ’t gelök. Meh door same ’t leve te viere, same mèt ’ne lach en ’n traon kinste alles aon.” “Sjei oet,” zeet Zjaak, “astrein krijgste miech noe zoe gek ouch …”

Dus daot wie Fiena, en mesjiens häöre Zjaak, en gaot viere! Vastelaovend same!