‘Ne slaag vaan jewelste kloonk door de kamer. Kemielke spróng in eine kier op. Zoe leve had heer nog noets gehuurd! Heer woort wakker in e knus ingeriech slaopkemerke, en zaog direk ’n groete vènster boedoor heer nao boete kós kieke. En ’t bleef neet bij eine slaag; de kamer woort gevöld mèt Vastelaovendsmeziek, en de basse dreunde door de groond es-of d’r e groet liveconcert aon de geng waor, incluis gitaarriffkes, hel solo’s en ketelemeziek. Kemielke vloog nao de vinster en begreep metein boe heer waor. Oonder ziech zaog heer ’t pleinsje vaan de Percée en heer had zelfs e balkönneke boe heer op kós goon stoon. Heer bevoont ziech in de suite vaan Hotèl en Sjinkerij de Poshoorn, en oonder häöm waor ’t Èlfde-vaan-d’n-Èlfdefies losgebarste. Pollenaises, dissonante toene, e verdwaold majorètsje en de pas oetgerope Aspergehit ‘In Mestreech’ maakde ’t fies compleet. Heer zaog wie al die lui ziech stoonte te ammesere, en besefde ziech tot heer gaw op zeuk mós goon nao dee mins, dee Vastelaovendsvereineging de Keemeleers veur zouw goon goon in de Keemelstadse Vastelaovend vaan 2024.

Lang tied um nao te dinke kraog heer neet. Dee mèt ’t hunneke stoon al neve ’t blómmepetikske te wachte, mèt in de ein hand e glaas beer en in de aander hand ‘t käördsje vaan ’t hunneke. ’t Evermenneke waor al get langer dao, heer stoont op ‘ne groete rón taofel al te zinge en te springe op de wijs vaan ‘Iech krijg genóg vaan die laank geziech’ én ‘Mie fietske’. De Zekere had ’t zekere veur ’t oonzekere genome, en had ziech bij de Wiekeneer gezat, um te loere of dee al get had gezeen. ’t Kemediejentsje stoont boete en beloerde ziech alles wat de revue passeerde, meh woort continue gestuurd door get Waolse toeriste die häöm de weeg nao de Brögk vroogte.

Kemielke grisde z’n brook en spróng mèt alle veer de pu tegeliek debinne. Heer pakde ziene Keemeleersjas en zat zie mötske sjeif op zien oere. Heer sloog de deure ope nao ’t balkon en wouw zjus nao oonder sjriewe tot heer d’r veerdeg veur waor, tot heer strukelde, euver de reling góng en mèt e käördsje aon ’t balkon bleef haange. Zoe hóng heer dao, bove ’t fiesvierend volk vaan Wiek en Mestreech-Oos en dach bij zien eige: “Aon dizze reling zouw iech bès wel kinne wene.”

Väöl tied waor d’r neet mie. ’t Evermenneke spróng vaan zien taofel en sjoot Kemielke te hölp. De Zekere zörgde deveur tot ’t bieske veileg en zach kós lande. ’t Kemediejentsje fatsojneerde Kemielke en zaog gelökkeg tot heer ziech geine bóbbel had gevalle. Dee mèt ’t hunneke had minder gedöld en zag: “Aon de geng, want es me ’t journaal moot geluive, kump d’r noets mie vors in eus land. En dao gónge ze, op weeg. Zoe väölbelaovend waore ze nog noets gestart.

Bij de statie begós ’t hunneke aon ’t käördsje te trèkke. De Passerèl, dao waort ’t bieske al lang neet mie gewees, en dat waor dus de weeg dee ’t illuuster gezèlsjap ging volge. Dee mèt hunneke woort d’n trap opgetrókke, en zaog op die brögk d’n trein gereid stoon, dee mèt de Franse slaag nao Eijsden, Visé en Luik zouw goon vertrèkke. Heer had e good gemood, want zoe diech in de buurt vaan ’n böshalte, dao veult heer ziech zeker senang bij. De Zekere had zie nog gaw e bruudsje frikkedel gehaold, wie ‘ne bok achter e bleedsje slaoj aongeit, en perbeerde dat rennentere nao binne te wèrke.  ’t Evermenneke strukelde nog euver eine dee neve de piano op ’n gitaar zaot te speule. ’t Kemediejentsje huurde ziech de meziek aon, en vroog ziech aof of d’r binnekort ‘ne CD vaan oet zouw goon koume.

Toen ze eindelek de Passerèl boete waore, rende, spurtte ’t hunneke nao links, de Meerssenerweeg op, alsmer gawwer en gawwer. Langs de Metropole, door ’t Vrouweveld trókke ze, boe neet de weeg van twie, meh zelfs drei bölte oets stoont, op nao de Geusselt. Eve bleve de hiere stèl stoon veur de greun graasmat. ’t Kemediejentsje besefde ziech tot dit ’t paad waor boe al hiel get Mestreechse atlete oets gewandeld hadde en woort chauvenistisch en sentimenteel en dach: hei zou me ‘ne musical euver mote sjrieve. De Zekere vroog ziech aof wienie PSV hei weer ‘’ns zouw voetballe, daan zouw heer zeker koume loere. ’t Evermenneke, dee ’n neus had veur voetbal, wis tot heer veural excelleerde in de derde hèlf. Dee mèt ’t hunneke vroog ziech aof wie lang ’t nog zouw goon dore: zoe wied waore ze jummers nog noets gewees. Zelfs Kemielke woort get oonzeker.

Toen zaoge ze ’t inins, allemaol. E groet blauw-zèlver leech straolde bove Amie. Ze trókke wijer, deep ’t riek vaan de Sjlaaibök in. De Zekere stoont nog mèt zien pu in de pratsj, umtot de weeg steeds vètteger en nuier woort. ’t Evermenneke blöfde tot heer wis boe ze nao touw gónge, meh vlookde binnesmoonds wie heer zaog tot zie wel hiel diech in de buurt vaan ’t bördsje Mestreech-Oet koume. ’t Kemediejentsje loerde neet oet en leep nog mèt ziene bölles tege ’n pas geplantde Noorse sparreboum op. Dee mèt ’t hunneke waor gerös, want heer zaog ’t stertsje vaan ’t hunneke al foonkele. ’t Bieske leep door, es-of heer door ’n oonziechbaar bezunder chauffeurke woort gedreve.

En inins zaog Kemielke ‘t. Dao, aon de rand vaan Mestreech, stoont ’n hoes boe de confetti al oet de vinsters koum en boe de Vastelaovendsmeziek al euver de Amiejerhei kloonk. “Gaot dao mer naotouw,” zag ’t bieske, want heer zaog tot ’t good waor, en spoojde ziech trök nao ziene stal. En wie de Kanselarijraod dao aonbèlde, doog ‘ne maan ope, dee d’r eve stèl vaan woort, want spreke is vaan zèlver, en silence is vaan golde, en wie heer, mèt ’t lewej vaan zinge en springe, en vaan doezende Vastelaovendsleedsjes die ein vraog kraog, of heer Vastelaovendsvereineging veur moch goon mèt die sjoen daog vaan de Vastelaovend in Keemelstad, zóng heer, zag heer, sjriewde heer èlf kier: “Jao!”

Euver Keemelstad zal dit jaor regere: Vors Cyrille LXXV!